8. Rawa Blues Festival

W tym roku Irek Dudek zamieszkał w Holandii, i przez następnych kilka lat przyjeżdżał do Polski w zasadzie jedynie po to, aby organizować Rawę. Na eliminacjach do kolejnej edycji w „Akancie” (13-14 maja) zaprezentowało się 40 wykonawców. Debiutującą wtedy Zdrową Wodę z Raciążka koło Ciechocinka, publiczność zmusiła do nieregulaminowego bisowania w ich przeboju „Piwo”.  „Pamiętam, że wykonali też utwór „Zima”. I w nocy przyszły przymrozki. Spaliśmy w nieogrzewanych domkach w katowickiego ośrodka sportowo-rekreacyjnego, przykryci kocami i czym się tylko dało. Kiedy wychodziliśmy na zewnątrz, leciała nam para z ust.” - wspominał Mariusz Szalbierz.  

W trakcie  trwającego dwa wrześniowe dni festiwalu wystąpiło w „Spodku” 28 solistów i zespołów przed ponad 10-tysięczną publicznością. Był to rekord frekwencji w historii dwudniowej Rawy! 

Na Małej Scenie zagrali m.in. Łukasz Kobiela, Bogdan Szweda i Stereo Blues Boys z Adamem Kuliszem.

Pierwszego dnia na Dużej Scenie stanęła Nocna Zmiana Bluesa, wtedy jeszcze specjalizująca się w standardach bluesowych, w „Hoochie Coochie Man” wspomagana perkusistą Markiem Kapłonem. Znakomicie zabrzmiał skrystalizowany już w trio Easy Rider. Instrumentalny Dekiel przedstawił się we własnych utworach utrzymanych w różnych stylach, jazz, funky blues, rock, a czasem i w południowych rytmach. Podobał się krótki recital Stanisława Sojki śpiewającego przy fortepianie.

Drugi dzień rozpoczął Street Blues. Zbigniew Niedzielski, ex-lider grupy Bluestemper tym razem wystąpił solo z gitarą akustyczną. Tadeusz Nalepa stanął na scenie Rawy z zespołem, w którym  na gitarze basowej zagrał syn Piotr i śpiewała Grażyna Dramowicz. Maciej Maleńczuk pojawił się z akustyczną gitarą, tym razem wspomagany przez  harmonijkarza i perkusistę. Retrospektywnym występem Irek Dudek podsumował sześć lat grania ze swoim big bandem. Usłyszeliśmy m.in. „Something Must Have Change”, „Everyday I Have The Blues” i „Glorię”. W finale wystąpił Dżem, od lat należący do żelaznych wykonawców tego festiwalu.

Syntetyczny obraz tej Rawy zawarł w swej wypowiedzi Zygmunt Kiszakiewicz „Czołowi polscy bluesmani, którzy spotkali się z bywalcami klubów studenckich w Katowicach, Bytomiu, Chorzowie, Gliwicach, Tychach i Jastrzębiu potrafili stworzyć na kolejnych koncertach i improwizowanych późnym wieczorem jamach aurę daleką od konformizmu i powtarzalności typowych produktów naszego przemysłu rozrywkowego”. Uzupełnił go fotoreporter Dariusz Mańka: „Najbardziej ujmującą cechą festiwalu Rawa Blues jest to, że w przeciwieństwie do większości innych festiwali i halowych koncertów muzyki rockowej – nie obrósł on jeszcze w żadne oficjalne i półoficjalne struktury biurokratyczne, które oddzielają publiczność od wykonawców i stwarzają częstokroć między nimi mur nie do przebycia. Na „Rawie” atmosfera jest prawdziwie rodzinna, wszyscy czują się współgospodarzami imprezy, wszyscy mogą ze wszystkimi pogadać… i często nie chodzi tu wcale o dusery, ale wręcz przeciwnie o bardzo żywą, szczerą wymianę poglądów, zarówno na tematy artystyczne, jaki i w kwestii zdarzających się „niedoróbek” techniczno-organizacyjnych”. Zbigniew Kiszakiewicz (Trybuna Robotnicza, 1988).