7. Rawa Blues Festival

Podczas eliminacji trwających od godziny 10. do 22. w klubie „Akant” (4-5 maja), jury (Jan Chojnacki, Irek Dudek, Andrzej Matysik) przesłuchało 49 uczestników. Finał nastąpił tradycyjnie w „Spodku” we wrześniu. 

Na dużej scenie wśród 20 wykonawców znaleźli się: Tadeusz Nalepa z zespołem Dżem (w 20 latach materiał z tego bardzo udanego koncertu ukazał się na płycie), Irek Dudek z Big Blues Bandem, Dżem, Martyna Jakubowicz. Okazjonalna formacja The Cherlocks złożona ze śląskich muzyków (Apostolis Antymos, Jerzy Piotrowski, Andrzej Urny, Ziut Gralak, Krzysztof Głuch, Rafał Rękosiewicz, Janusz Hryniewicz, Adam Rusek i Jorgos Skolias) połączyła w swojej muzyce funky i bluesa.  Podobali się występujący solo: Jan „Izba” Izbiński, śpiewający z gitarą elektryczną standardy i Stanisław Sojka, którzy w tym roku pierwszy raz pojawili się na Rawie. Niżej oceniono Bezdomne Psy Leszka Windera, Jana „Kyksa” Skrzeka, Recydywę i Nocną Zmianę Bluesa. Ale opinie często bywają podzielone, i zdaniem innych ten ostatni zespół, podobnie jak akustyczny Street Blues, wypadły dobrze i „znakomicie pobudziły publiczność” spragnioną naturalnego „niezelektryfikowanego” brzmienia.

Podobnie było z oceną tej edycji festiwalu. „Rawa Blues przyciąga już nie tylko tysiące fanów muzyki bluesowej z najbardziej odległych zakątków kraju, ale i wykonawców, o których mówi się, że to najwięksi spośród wielkich. Każdy bowiem, kto pragnie trwale usadowić się na bluesowym „topie” musi uczestniczyć w tym święcie rodzimego bluesa.” - pisał Krzysztof Kuźniewski („Spodek„ pełen bluesa”, Trybuna Robotnicza, 1987). W innych wypowiedziach dostrzegano zjawisko stagnacji Rawy. „Największy z plusów to ten, że festiwal w ogóle jest, że żyje i nie podzielił losu innych, wielkich w założeniach, a efemerycznych w praktyce, imprez. Minusem tej formy jest jednak to, że zjadła sama siebie. Jedynym wyróżnikiem dla wykonawców biorących udział w konkursie, jest udział w galowym koncercie. Niektórzy byli już wyróżniani parokrotnie i z czasem przestał ich udział w konkursie interesować. Miejsca na dużej scenie „Spodka” zaś nie przybywało.” – napisał Andrzej Matysik (Gazetka Festiwalowa Rawa Blues ’87). „Jest-że to zatem stagnacja rynku, czy skostnienie samej imprezy?” - pytał Roman Radoszewski („Więcej Rawy niż bluesa”, Tak i Nie, 1987) Rozumiejąc niepokój autorów tych krytycznych słów, pamiętać należy o realiach okresu kończącego się ustroju, w kontekście których określenie „rynek” zabrzmiało jak tęskna metafora. Trudno dziś spekulować, czy można było wtedy zaproponować dającą się ziścić wizję bluesowego festiwalu, promującego za pomocą instytucjonalnych, w tym również  medialnych narzędzi tę muzykę i jej wykonawców. W takiej sytuacji, dla fanów bluesa Rawa pozostawała wciąż ważną imprezą, z którą wiązało się „oczekiwanie spełnienia najbardziej naturalnej potrzeby kontaktu z żywą muzyką”. (Jan Chojnacki, Non Stop, 1987).