13. Rawa Blues Festival

Organizując Rawę po raz (nomen omen) trzynasty Irek Dudek miał nadzieję, że prawdziwa bluesowa gwiazda – Luther Allison ściągnie do „Spodka” większe grono fanów muzyki, której w tym czasie, wciąż jeszcze rzadko słuchaliśmy w najlepszym wykonaniu. „Luthera Allisona zobaczyłem rok wcześniej w klubie Melkweg w Amsterdamie. W tamtych czasach problem ze ściągnięciem zagranicznego wykonawcy był taki, że musiał on chcieć przyjechać do Polski. Allison był już na wrocławskim Jazzie nad Odrą i bardzo mu się podobało. Trzeba było tylko mieć na niego odpowiednią kasę.” – wspominał Irek Dudek. Jednak na tej Rawie było nas dużo mniej niż przed rokiem. Na „Rozgrzewkę przed Rawą” w Ośrodku Harcerskim w Chorzowie (8 maja), zgłosiło się 51 wykonawców, spośród których wybrano uczestników finału.

W sobotę, w samo południe, w hallu „Spodka” ruszyła pierwsza odsłona Małej Sceny, gdzie od lat wykonawców ocenia publiczność. Druga, rozpoczynała też następny dzień festiwalu. Tym razem najwięcej głosów zdobyły zespoły Night Come z Suwałk i Pivo z Głogowa. Ich konkurentami byli m.in. Hot Water, F.B.I., Green Grass, Kłusem z Bluesem, Marek Putowski, Tortilla Flat i Swawolny Dyzio.

Na Dużej Scenie zagrały Bluesdorf Orchestra i Monkey Business oraz specjalnie przygotowane projekty: Wielka Łódź z Lorą Szafran, Easy Rider z Pawłem Ostafilem i amerykańskim harmonijkarzem Paulem Rimple oraz duet Essential Music (Robert Gola i Roland Oumar). Słuchaliśmy jednego z pierwszych składów supergrupy Leszka Cichońskiego Workshop, z Jerzym Styczyński, Andrzejem Pluszczem i Jerzym Piotrowskim. W odmiennej od bluesowego barda postaci pokazał się w swoim ostatnim występie na Rawie Maciej Maleńczuk z Homo Twist.  Dżem, też po raz ostatni na tym festiwalu, z Ryśkiem Riedlem (i Partyzantem) „wypadł doskonale w starszych i nowszych Dżemowych standardach. A Dżemowi fani, wprowadzeni w trans zrodzony w świecie Dżemowej muzyki, długo nie pozwalali zespołowi opuścić sceny. Zamiast trzeciego bisu Riedel zapowiedział występ następnego wykonawcy.” (Marek Jakubowski, „Rawa Blues”, Jazz Forum 11/1993). Był nim Tadeusz Nalepa, dokładnie miesiąc wcześniej obchodzący 50. urodziny. Co prawda, po składzie zespołu, jaki mu towarzyszył (saksofonista Tomasz Szukalski, basista Andrzej Pluszcz, perkusista Marek Surzyn i gitarzysta Piotr Nalepa) można było sobie wiele obiecywać, ale jego występ nie stał się godny jubileuszu. Ponownie mogliśmy słuchać na Rawie Lamara Chase’a. Wystąpił w roli lidera zespołu akompaniującego Curtisowi Knightowi, wokalisty znanego z producenckich koneksji z wczesnymi nagraniami Jimiego Hendrixa. Solidnie wykonany program utrzymany w konwencji funky, soul oraz momentami nazbyt dynamicznego i głośnego hard-bluesa.

Na tym festiwalu Irek Dudek zaprezentował po raz pierwszy swój Symphonic Blues, orkiestrę smyczkową z sekcją rytmiczną i solistami (Grzegorzem Kapołką, Bronkiem Dużym, Robertem Golą i Rolandem Oumardem). Ten punkt programu Rawy został „doceniony przez publiczność owacją, w której trudno było doszukać się kurtuazji”.

Główny bohater, Luther Allison dał występ godny markowego bluesmana, według scenariusza: intro towarzyszącego zespołu, rozwinięcie - z kilkoma bluesowymi standardami, „wyprawą” do publiczności na plecach jednego z członków ekipy, grą zębami na gitarze i oczywiście bis. Ale przede wszystkim byliśmy świadkami zajmującego muzycznego spektaklu, którego dramaturgia stanowiła jedynie ramy dla ukazania wokalno-instrumentalnych walorów będącego w wielkiej formie chicagowskiego bluesmana. Fragmenty festiwalu wyemitował TVP 2 w porach nocnych, a kto miał okazję obejrzeć rejestrację całego koncertu Allisona, mógł przyznać, że było to jedno z najważniejszych dotąd wydarzeń bluesowych w naszym kraju.