12. Rawa Blues Festival

Ambitny zamiar zorganizowania Rawy z udziałem zagranicznych artystów, których brak wyraźnie odczuwaliśmy nie tylko na tym festiwalu, kołatał w głowie Irka Dudka od lat. W 1992 roku nie było jeszcze warunków, pozwalających łatwo pokonać różne procedury formalne i przede wszystkim sprostać temu finansowo. Ciągle byliśmy za murem… Kiedy więc w nowych realiach zabrakło instytucji chętnych i zdolnych do przygotowania kolejnej Rawy (dotąd były to głównie organizacje studenckie), Irek zarejestrował festiwal w Urzędzie Patentowym jako swój projekt i odważnie zabrał się do dzieła. Zainwestował własne pieniądze, wziął na siebie rolę właściciela, producenta i organizatora. Sprowadzenie wykonawców otwierających listę widniejącą na plakacie Rawy Blues ’92 nie było proste. „Mieszkałem wtedy w Holandii, gdzie poznałem Harry’ego „Cuby” Muskee. Spodobał mi się także pianista jego zespołu. Z klubów holenderskich znałem kilku amerykańskich muzyków. Żona zajęła się umowami, ja organizacją wszystkiego na miejscu. Wysłany z Polski autobus przywiózł z Holandii do Katowic kilkunastu  muzyków amerykańskich i holenderskich. W drodze na Rawę, na granicy holendersko-niemieckiej okazało się, że „Cuby” zostawił w domu paszport i trzeba po niego wrócić. Nie było telefonów komórkowych, i te godziny niepewności, co się dzieje, kosztowały wiele nerwów.” – wspominał Irek Dudek.

Zanim muzycy i fani spotkali się w „Spodku”, w sali widowiskowej Rozgłośni Polskiego Radia w Katowicach, 17 maja odbyła się „Rozgrzewka przed Rawą”, podczas której wystąpili m.in. Jorgos Skolias z Irkiem Dudkiem na gitarze, Night Come, Obstawa Prezydenta, Gang Olsena, Paweł Szymański, Water Stone, Tortilla Flat, Jan „Kyks” Skrzek i Koko Band. Zespoły uczestniczące wcześniej w „akantowych” eliminacjach chwaliły teraz profesjonalne nagłośnienie. 

O tym jak wielki był nasz głód kontaktu z bluesowym światem i pragnienie wyjścia poza krajowe opłotki świadczyła frekwencja na tej Rawie - przyciągnęła blisko 10 tysięcy fanów! Mimo to, iż nikt z grona zagranicznych wykonawców, oprócz Harry’ego Muskee, nie był znany nawet nielicznym miłośnikom bluesa w Polsce. Holenderski wokalista i harmonijkarz w 1969 roku z grupą Cuby & The Blizzards zagrał w Warszawie. Na Rawie wystąpił  (o czym z dumą wspominał później w swoim dossier) z kolejnym zespołem. „Spoglądając co jakiś czas zza kulis na falujący i śpiewający tłum, minę miał nietęgą. Rzucił, ot tak, że uczucie tremy jest mu obce ale taka publiczność robi wrażenie. - relacjonował Andrzej Matysik („Rawa Blues ’92”, Jazz Forum 7/1992). Drugi holenderski wykonawca D`Boom Harper Band stylowo przedstawił rhythm and bluesa z lat 60. Mało udany był występ Wendy Sheridan,  od lat mieszkającej w Amsterdamie białej amerykański wokalistki akompaniującej sobie na akustycznej gitarze. Za to zadomowiony na klubowej scenie tego miasta, pochodzący z Kalifornii czarny gitarzysta Lamar Chase zagrał solidnego blues-rocka przywołującego ducha Jimiego Hendrixa. W zasadzie amerykańsko-polską gwiazdą był zespół Elmo Peterson, w którego składzie, oprócz amerykańskiego wokalisty Rona Williamsa, znaleźli się gitarzysta Michael Win (Mirosław Winiarski), grający na skrzypcach i fortepianie Cezary Czternastek, basista Darek Budkiewicz i czarnoskóry niezidentyfikowany dziś perkusista. Dał porywający koncert!

Odnotujmy również występy naszych wykonawców: laureata nagrody publiczności, Zdrowej Wody, Wielkiej Łodzi, wciąż stylowo wykonującej chicagowskiego bluesa, Tadeusza Nalepy z zespołem (Bogdan Lewandowski, Andrzej Pluszcz, Marek Surzyn) i Pawła Ostafila - w kategorii akustycznego wiejskiego bluesa o klasę przewyższającego swoją amerykańską koleżanką. Irek Dudek wystąpił z big bandem, a tradycyjnie już finał Rawy należał do Dżemu.

Nie był to jeszcze ten „wielki blues”. Festiwal wskazał jednak szansę na zmianę programowej oferty (Jak długo można ciągnąć Dudkiem, Nalepą i Skrzekiem? - pytał Irek), dowodząc, że tego rodzaju przedsięwzięcie ma u nas rację bytu. „Artystycznie – sporo wrażeń i po raz pierwszy w dobrej, międzynarodowej obsadzie; organizacyjnie, z pomocą „prawej ręki”, czyli Henryka Brumera, dopilnował wszystkiego – od właściwej i skutecznej reklamy począwszy, do ostatnich tanich posiłków, których  do końca festiwalu nie brakowało.” - napisał Andrzej Matysik („Rawa Blues ’92”, Jazz Forum 7/1992). Koncerty rejestrowała telewizja, emitując obszerne fragmenty w paśmie ogólnopolskim.  Od tej edycji Rawa Blues Festival, pod taką właśnie nazwą miał już stałe logo oraz nowy niezmienny w swej szacie estetycznej plakat i scenografię sceny. 

„Zakończony sukcesem komercyjnym i artystycznym tegoroczny XII Festiwal „Rawa Blues" otworzył nowy okres w dziejach tej imprezy. Nie chodzi tu jedynie o potrzebne i udane poszerzenie jego formuły o udział zagranicznych gości. „Rawa” sprywatyzowała się i sprofesjonalizowała, wychodząc definitywnie spod opiekuńczych skrzydeł studenckiego mecenasa. (…)  Miejmy nadzieję, że przez wiele następnych lat Katowice będą, jak dotąd, stałym miejscem spotkań wykonawców i sympatyków bluesa z całej Polski. A tych - co łatwo można było dostrzec (…) w wypełnionym po brzegi katowickim „Spodku” - mimo ogólnego kryzysu, nie brakuje.” - podsumował Zbyszek Kantyka (Gazeta Uniwersytecka Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, nr 2/1992).